Ponieważ wielu z Was skierowało już sprawy do Sądów Pracy i sądy podjęły temat zamieszczam kilka zdań, które mogą być pomocne przy formułowaniu odpowiedzi na pisma r.pr. dyrektorów.
Niebawem zamieścimy tez wzór pozwu. Bezwzględnie nalezy kontynuować drogę odwoławczą składając pismo jw.
"Zgodnie z art. 6 k.p.a. organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa. Powyższa zasada jest powtórzeniem treści art. 7 Konstytucji RP. Zgodnie z utartym stanowiskiem orzecznictwa administracyjnego, przepisy prawa w rozumieniu art. 6 k.p.a. są to przepisy prawa powszechnie obowiązującego (art. 87 ust. 1 Konstytucji RP), a więc: a) Konstytucja RP, b) ustawy, c) ratyfikowane umowy międzynarodowe, d) rozporządzenia z mocą ustawy, e) rozporządzenia, f) akty prawa miejscowego (zob. Wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 1994 r., SA/Kr 1428/93, LEX nr 24499; A. Wróbel, Komentarz do art. 6 k.p.a. [w:] LEX). Jak trafnie podkreślił WSA w wyrokuz dnia 10 czerwca 1983 roku (sygn. akt I SA 217/83) „podstawową zasadą sformułowaną w art. 6 k.p.a., jest to, że organy administracji państwowej działają na podstawie przepisów prawa. Przepisy prawa, to znaczy ustawy i wydawane na podstawie ustaw i w celu ich wykonania przepisy wykonawcze, decydują w szczególności o tym, kiedy organ administracji państwowej wydaje decyzję administracyjną”.
Zdaniem skarżącego zaskarżony akt mianowania narusza art. 6 k.p.a., poprzez nieuwzględnienie przepisu prawa powszechnie obowiązującego w postaci art. 223
ust. 3 pkt 2 ustawy o Służbie Celnej oraz art.223 ust.7. Co więcej, Dyrektor Izby Celnej nie przyjął, za podstawę prawną aktu mianowania, przepisu powszechnie obowiązującego. Rozstrzygnięcie Dyrektora Izby Celnej zostało dokonane
w oparciu o interpretacje Szefa Służby Celnej zawarte w pismach: SC4/033/5/09/FRD/15758S.C. oraz SC6/066/28/09/2052PKPJ, SC6/0681/293/09/16499. Przyjęta przez organ podstawa rozstrzygnięcia jest niedopuszczalna. Zgodnie z obowiązującymi przepisami podstawę decyzji stanowić mogą wyłącznie normy aktów prawa powszechnie obowiązującego, a nie akty wewnętrzne. Oczywiste jest, że akty wewnętrzne administracji, tj. okólniki, zarządzenia czy interpretacje stanowią akty adresowane wyłącznie do instytucji, organów oraz pracowników, którzy są podlegli służbowo organowi wydającemu taki akt. Akty te, zgodnie ze stanowiskiem doktryny oraz jednolitą linią orzecznictwa, nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięć w stosunku do obywateli, jak też osób prawnych (zob. M. Wierzbowski (red.), Prawo administracyjne, Warszawa 2006; System Prawa Administracyjnego, (red.) J. Starościak, Tom I, Warszawa 1977; E. Ochendowski, Prawo administracyjne, Toruń 2002; J. Zimmermann, Prawo administracyjne, Kraków 2005). Rozwijając przedmiotową kwestię należy wskazać m.in. wyrok NSA z dnia 6 lutego 1981 r., SA 819/80, ONSA 1981/1/6, w którym Sąd jednoznacznie stwierdził, że „akty prawotwórcze kierownictwa wewnętrznego […] mogą wiązać jedynie tych adresatów, którzy są organizacyjnie lub służbowo podporządkowani organowi wydającemu dany akt. Nie może stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej akt prawodawczy (zarządzenie) wydany na podstawie przepisu mającego charakter ogólnej normy kompetencyjnej”, wyrok NSA z dnia 12 października 1999 r., IV SA 1292/97, LEX nr 48236 w którym orzeczono, że „Zgodnie z art. 6 k.p.a. organy administracji działają na podstawie przepisów prawa. Chodzi tu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego. Przy rozstrzyganiu w sprawie administracyjnej oparcie się na normie pozaustrojowej możliwe jest jedynie wtedy, gdy ma ona odpowiednie zakotwiczenie w delegacji przewidzianej przez ustawę”, wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2005 r., I SA/Wa 291/04, LEX nr 166552, gdzie Sąd orzekł, iż „zarządzenia nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa. Tym samym nie mogą stanowić podstawy prawnej wydawania przez organ administracji publicznej decyzji administracyjnych. Organy administracji publicznej bowiem, zgodnie z art. 6 k.p.a., działają na podstawie przepisów prawa, to jest prawa powszechnie obowiązującego, a takim nie są zarządzenia”.
Dyspozycja art. 223 ust. 3 pkt 2 ustawy o Służbie Celnej została sformułowana w sposób dyskrecjonalny i nie dopuszcza możliwości pominięcia, przez organ określający stopnie służbowe, kryterium mianowania wskazanego w tym przepisie. W związku z powyższym, Dyrektor Izby Celnej miał obowiązek: a) ustalić czy funkcjonariusz celny, przed dniem wejścia w życie ustawy, zajmował stanowisko związane z podporządkowaniem funkcjonariuszy celnych lub pracowników
b) w razie pozytywnej odpowiedzi, dokonać mianowania funkcjonariusza na stopień w korpusie oficerów młodszych. Powód, w okresie ……………………………………, zajmował stanowisko …………………………………………., (podać nazwę stanowiska kierowniczego) które było związane z podporządkowaniem funkcjonariuszy celnych lub pracowników. W związku z tym, że powyższa okoliczność miała miejsce przed dniem 31 października 2009 r. tj. przed datą wejścia w życie ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz.U. z 2009 r., Nr 168, poz. 1323), mianowanie skarżącego na stopień w korpusie oficerów młodszych było obligatoryjne.
W tym też zakresie jakichkolwiek wątpliwości nie pozostawia treść art. 223 ust. 3 pkt 2 ustawy o SC. Przepis ten wyraźnie stanowi, że:
Funkcjonariuszowi celnemu, który przed dniem wejścia w życie ustawy:
[…]
2) zajmował stanowisko, które wiązało się z podporządkowaniem służbowym funkcjonariuszy celnych lub pracowników, bądź pełnił obowiązki na tym stanowisku oraz pełnił służbę w służbie stałej w stopniu innym niż wymieniony w pkt 1 i w ust. 2
- określa się stopień w korpusie oficerów młodszych Służby Celnej.
Brak przepisu art. 223 ust. 3 pkt 2 ustawy o Służbie Celnej w podstawie prawnej aktu mianowania wskazuje na pominięcie przez Dyrektora Izby Celnej przepisu prawa materialnego, którego zastosowanie było obowiązkowe.
W trakcie postępowania w przedmiocie mianowania skarżącego, Szef Służby Celnej wydał interpretacje zawarte w pismach: SC4/033/5/09/FRD/15758S.C. oraz SC6/066/28/09/ 2052PKPJ, nakazujące wykładanie art. 223 ust. 3 pkt 2 nowej ustawy o Służbie Celnej w ten sposób, że mianowanie funkcjonariusza zgodnie z tym przepisem winno następować wyłącznie w razie zajmowania stanowiska związanego z podporządkowaniem służbowym funkcjonariuszy lub pracowników „w chwili utraty mocy” ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej oraz „w dniu wejścia w życie” ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej. Powyższa okoliczność, w zestawieniu z faktem niezastosowania przy mianowaniu art. 223 ust. 3 pkt 2 ustawy, wskazuje jednoznacznie, że Dyrektor Izby Celnej nie kierował się dyspozycją ustawy lecz wytycznymi przełożonego.
Zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o Służbie Celnej Szef Służby Celnej zapewnia sprawne i efektywne wykonywanie jej zadań, w szczególności przez kształtowanie polityki kadrowej i szkoleniowej. Wskazany przepis nie nadaje Szefowi Służby Celnej jednoznacznych uprawnień, lecz jest normą o charakterze ogólnym, która wymaga konkretyzacji w przepisie szczególnym. Takim przepisem jest np. art. 24 ust. 3, który powierza Szefowi Służby ściśle oznaczone zadania wobec określonej kategorii funkcjonariuszy (zadania kierownika urzędu wobec funkcjonariuszy pełniących służbę w komórkach organizacyjnych w urzędzie obsługującym ministra wykonuje Szef Służby Celnej). Ogólna dyspozycja art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy, w świetle braku przepisu szczególnego, wyklucza wydawanie przez Szefa Służby konkretnych wytycznych
w zakresie zadań powierzonych przez ustawę Dyrektorowi Izby. Art. 223 ust. 1 ustawy wskazuje jednoznacznie, że kierownik urzędu (Dyrektor Izby Celnej, zob. art. 24 ust. 3 w zw. z art. 22 pkt 2-3 ustawy) dokona mianowań funkcjonariuszy na stopnie służbowe. Powyższy przepis wskazuje wyłączną kompetencję Dyrektora Izby Celnej. Z tego względu wykluczone jest wydawanie w tym zakresie poleceń służbowych i wiążących interpretacji prawnych przez Szefa Służby Celnej.
Interpretacje prawne narzucone Dyrektorowi Izby Celnej skutkowały wydaniem decyzji przy pominięciu (niezastosowaniu) przepisu prawa powszechnie obowiązującego, którego zastosowanie było w niniejszej sprawie obligatoryjne.
