Poniżej wklejam fragment opinii Dr hab. Marcin Wiącka na temat naszego wyroku TK o tzw. swobodzie ustawodawcy w kształtowaniu uprawnień:
4.2. Opracowanie koncepcji usunięcia naruszenia Konstytucji, stwierdzonego wyrokiem K 39/13, leży w znacznym stopniu w zakresie swobody ustawodawcy. Wynika to z dwóch okoliczności: Po pierwsze, Trybunał nie zamieścił w uzasadnieniu wyroku żadnych wskazówek ani choćby sugestii dotyczących tego, jak powinna wyglądać przyszła regulacja. W sytuacji zaś gdy TK dostrzega, że swoboda ustawodawcy w wykonaniu wyroku jest wąska, w uzasadnieniu wyroku – a niekiedy nawet w osobnym postanowieniu sygnalizacyjnym – zamieszcza wytyczne, pozwalające ustawodawcy na prawidłowe usunięcie stanu niekonstytucyjności (zob. np. postanowienie TK z dnia 3 lutego 2015 r., sygn. akt S 1/15). Po drugie, w orzecznictwie TK konsekwentnie akcentowana jest znaczna swoboda polityczna ustawodawcy w tworzeniu mechanizmów zabezpieczenia emerytalnego (zob. np. wyrok TK z dnia 24 lutego 2010 r., sygn. akt K 6/09). Wykonując wyrok K 39/13, ustawodawca może więc – z jednej strony – całkowicie zlikwidować system tzw. emerytur mundurowych, poddając wszystkich funkcjonariuszy, objętych obecnie ustawą o emeryturach mundurowych, reżimowi ogólnemu określonemu w ustawie o FUS (notabene taki kierunek reform, zmierzający do stopniowego wygaszania przywilejów emerytalnych, jest preferowany przez Trybunał – por. np. wyrok TK z dnia 16 marca 2010 r., sygn. akt K 17/09). Z drugiej strony – ustawodawca może podjąć decyzję o włączeniu wszystkich funkcjonariuszy Służby Celnej, niezależnie od wykonywanych zadań, do systemu emerytur mundurowych. W obu ww. przypadkach doszłoby do wyeliminowania stanu nierówności funkcjonariuszy celnych, stwierdzonego wyrokiem K 39/13. Natomiast rozwiązaniem „minimalnym” jest objęcie systemem emerytur mundurowych wyłącznie funkcjonariuszy Służby Celnej wskazanych w pkt b) sentencji wyroku K 39/13, tj. tych, którzy wykonują zadania wskazane w art. 2 ust. 1 pkt 4–6 ustawy o Służbie Celnej.