Po pierwsze należy dążyć do wykreślenia lub zmiany art. 1 ust. 1 pkt.3 tj. wprowadzenia mozliwości zwolnienia niewinnego funkcjonariusza (czyli jak dotychczas 8a i 8b) tylko dlatego że postępowania karne w całym kraju prowadzone sa wolno i opieszale przez prokuratorów. Dzieje się tak tudzież z nawału pracy, tudziez lenistwa, tudzież celowo (areszt wydobywczy). Przy takim zapisie funkcjonariusz ponosiłby negatywne konsekwencje takiej przewleklości. Dla mnie rzecz zupelnie niezrozumiala - tym bardziej, że w zasadzie nie ma wplywu na toczacy się proces. W praktyce nie znam sprawy, która wliczając postępowanie sądowe w obu instancjach (prokurator się odwoła) byłaby skończona w ciagu jednego roku. Co więcej jeżeli przyczyną zawieszenia funkcjonariusza było wszczęte postępowanie dyscyplinarne to, można go zwolnić na mocy tego zapisu, jeżeli przewlekle (dłużej niż 12 miesięcy) postęowanie dyscyplinarne prowadzi naczelnik lub dyrektor. A przeciez takie postępowania się zdarzają. I znów funkcjonariusz nie ma na to wpływu. Intencja jest pewnie nie najgorsza, ale znów pokazuje tendencje naszej administracji do wyreczania sądów w sądzeniu i karaniu.
Ponadto gdyby jednak opisana wyżej forma zwolnienia ze słuzby funkcjonariusza miała pozostać, to koniecznego uzupelnienia wymaga art. 2 ustawy zmieniającej, ponieważ konieczne jest wówczas wprowadzenie przepisów o powrocie funkcjonariusza do służby po zwolnieniu na mocy art. 26 pkt. 13.
Zmiany również wymaga obecnie proponowany zapis art. 2 ust. 2 w ten sposób, że funkcjonariusza przywraca się na dotychczas zajmowane stanowisko, z dotychczasowym stopniem, z wynagrodzeniem powiększonym o obligatoryjne podywżki, uznaniem tego czasu jako czasu pozostawania w słuzbie - te propozycje sa realne i możliwe. Pożądanym (choć mało realnym) byłoby jeszcze wypłacenie należnego za ten okres wynagrodzenia w wysokości stanowiącej róznicę pomiędzy tym co funkcjonariusz zarobiłby w sluzbie i tym co zarobił w tym czasie poz nią (klasyczne odszkodowanie).
