orzeczenia.nsa.gov.pl
Bardzo ciekawy wyrok WSA w Lublinie, nieprawomocny jednak.
Sąd przychylił się do skargi Wygaszonego, że złozona Mu propozycja służby (po kilkukrotnym wydaniu i następnie uchyleniu decyzji stwierdzającej wygaszenie stosunku służbowego z dniem 31.08.2017 r.) powinna zostać wydana w oparciu o przepisy pwuKAS a nie art. 184 uKAS, bo te przepisy są dla niego korzystniejsze!
Przeczytajcie proszę uważnie ten wyrok, bo z niego (jeżeli sie uprawomocni) Wygaszony chyba będzie mól się ubiegać o CAŁOŚĆ wynagrodzenia.
Jeżeli czyta ten post Wygaszony, którego on dotyczy, proszę o wypowiedzenie się jak to wygląda i czym by skutkowało.
W uzasadnieniu skargi powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 9 grudnia 202I r., sygn. akt II SA/Rz 1450/21, wywodził, że decyzja w jego sprawie powinna zostać wydana na podstawie art. 165 ust. 7 ustawy P.w.K.A.S a nie 184 ustawy o K.A.S. Jednocześnie według art. 169 ust. 4 ustawy P.w.K.A.S., propozycja pełnienia służby w Służbie Celno-Skarbowej stanowi decyzję ustalającą warunki pełnienia służby. Ustalenie w zaskarżonej decyzji daty początkowej pełnienia służby w Izbie Celno-Skarbowej na dzień 4 maja 2022 r. jest nieprawidłowe, gdyż w tym dniu tylko podejmie służbę, którą faktycznie na nowych warunkach rozpoczął w 2017 r. W niniejszej sprawie do czasu wydania przez DIAS decyzji z dnia 1 kwietnia 2022 r. nie zapadła decyzja o zwolnieniu skarżącego ze służby, w trybie art. 170 ust. 1 i 3 ustawy P.w.K.A.S. w zw. z art. 276 ust. 1 i 2 ustawy o K.A.S. Oznacza to, że rozstrzygnięcie to zostało skierowane do skarżącego jako osoby pozostającej w służbie. Upływ terminu określonego w art. 165 ust. 7 P.w.K.A.S., nie wyłączał możliwości złożenia stronie propozycji pełnienia służby w Służbie Celno-Skarbowej i w takiej sytuacji termin określony w art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy P.w.K.A.S. nie biegł i nie wywołał skutku w postaci wygaśnięcia stosunku służbowego, gdyż to nie upływ kalendarzowego terminu powoduje skutek w postaci wygaśnięcia stosunku służbowego, lecz decyzja wydana na podstawie art. 170 ust. 3 P.w.K.A.S. potwierdzająca ten skutek. Skoro więc w sprawie organ nie skorzystał ze swojej kompetencji, to znaczy że ten termin materialny nie biegł i nie wywołał wobec skarżącego skutku w postaci wygaśnięcia stosunku służbowego. Organ winien skierować więc do funkcjonariusza decyzję administracyjną będącą w istocie propozycją kontynuacji służby na nowych warunkach, a nie ustalać, że decyzja ta wywiera skutek na przyszłość. W tej sytuacji nie może być mowy o stosowaniu w drodze analogii art. 184 ust. 1 ustawy K.A.S., jak uznał to organ w treści zaskarżonej decyzji. Zdaniem skarżącego przy kierowaniu do niego propozycji służby powinien zostać zastosowany art. 169 ust. 2 tej ustawy (P.w.K.A.S.), czyli przepis który gwarantuje mu jako funkcjonariuszowi ciągłość służby. Regulacja ta nie formułuje innych warunków zachowania ciągłości służby poza byciem adresatem przyjętej propozycji pełnienia dalszej służby w K.A.S. Należy podkreślić, że art. 169 ust. 2 ustawy P.w.K.A.S. stanowi część podstawy materialno - prawnej decyzji wydawanej przez organ na podstawie art. 169 ust. 4, czyli przepisu, który stanowi, że propozycja pełnienia służby w Służbie Celno-Skarbowej stanowi decyzję ustalającą warunki pełnienia służby. Dlatego pominięcie tej regulacji w zaskarżonej decyzji stanowi postać uchybienia przepisom prawa materialnego, co czyni zarzut skargi zasadnym.