unijny Frontex
Jak już celnicy wystrajkują co zechcą, w tym zwłaszcza usunięcie z ustawy artykułu pozwalającego na zwolnienie z pracy celnika formalnie oskarżonego o korupcję, to niewątpliwie przyjdzie zaraz kolej na innych polskich mundurowych, od Straży Granicznej do strażników więziennych. A w dalszej perspektywie, na każdego posiadacza czapki z daszkiem - od listonoszy, poprzez straż miejską, do kanarów tramwajowych od łapania pasażerów na gapę.
Straż Graniczna ma od czasu wejścia Polski do strefy Schengen o około 8000 funkcjonariuszy za dużo w stosunku do rzeczywistych potrzeb, więc zapewne będzie już niebawem strajkować, domagając się oficjalnego zaniechania przez zwierzchność jakiejkolwiek intencji redukcji, oraz dożywotniego zagwarantowania przez państwo wszystkim funkcjonariuszom SG ciekawej, lekkiej i dobrze płatnej pracy. Na przykład w formie legitymowania na drodze z Leżajska do Wąchocka każdego podróżnego, który w opinii Straży wygląda na obcego, przy czym definicji obcego ustawa zawierać nie będzie. Albo w formie jazdy na nartach w Sudetach, pod pozorem ochrony przed tzw. przestępcami granicznymi granicy z Republiką Czeską - nic nie szkodzi, że wewnątrzunijnej. Albo w postaci opalania się na Rysach. A jak nie, to Straż Graniczna ogłosi, że Warszawa jest dla reszty kraju zagraniczna, ustawi się na rogatkach i dworcach, i będzie każdemu podróżnemu robić drobiazgową odprawę wjazdową i wyjazdową; nic nie szkodzi, że bez sensu.
Jeśli idzie o pewność i stałość zatrudnienia, służbom mundurowym żyje się w Polsce luksusowo. Nazbyt luksusowo. Nie tylko z tego powodu, że raz stworzony etat w służbach jest w zasadzie nie do zlikwidowania. Również dlatego, że nikt w nich nie wie, że policja i celnicy większości krajów Zachodu mają rutynowo wpisane do umowy o pracę wyłączenie prawa do strajku.
Standardowym aspektem zatrudnienia w służbach mundurowych krajów anglosaskich jest także możłiwość zwolnienia z pracy w każdej chwili każdego funkcjonariusza, bez względu na wiek, staż pracy i zasługi - bez żadnych formalnych oskarżeń o cokolwiek, z jednozdaniowym uzasadnieniem, że zwolniony utracił zaufanie szefa swojej służby, bez którego nie może pełnić obowiazków służbowych.
Wychodzi się bowiem z założenia, że ani policjanci, ani celnicy nie pochodzą z poboru, a więc nikt celnikiem być nie musi, ani nikt nie ma od Boga mu z góry danego prawa do takiego zatrudnienia.
Celnik lub policjant, zwolniony bez wypowiedzenia na podstawie klauzuli o "utracie zaufania" (loss of confidence), ma naturalnie pełne prawo odwolać się do sądów pracy lub sądów powszechnych i udowodnić przed niezawisłym sędzią, że przełożeni utracili do niego zaufanie niesłusznie. Zostanie wówczas przyjęty z powrotem i otrzyma stosowne wyrównanie utraconej płacy.
Nie zauważyłem, aby na skutek stosowania od wielu dziesiecioleci takiego przepisu nastąpiło załamanie porządku publicznego w krajach, gdzie ten przepis mają.
W związku z tym, co stoi na przeszkodzie, by odprawy na polskich granicach zewnętrznych UE czasowo przejął unijny Frontex, który w porozumieniu z unijnymi służbami celnymi, urzędem antykorupcyjnym OLAF w Brukseli, oraz ze służbami granicznymi, powiedzmy, Finlandii, Grecji i Portugalii, tymczasowo obsadzi polskie granice zewnętrzne Unii fińsko-grecko-portugalskim personelem? Likwidując tym samym ze środy na piątek cały układ i całą grozę wzajemnych stosunków pomiędzy polskimi celnikami a postsowieckimi przemytnikami?
Polską służbę celną natomiast rozwiązano by wtedy ze skutkiem natychmiastowym ("sztandar wyprowadzić"), i zaraz zawiązano z powrotem, ogłaszając nabór pracowników na wszystkie stanowiska. Nowi pracownicy nowej służby celnej RP mogliby, ale nie musieli, być byłymi pracownikami slużby świeżo rozwiązanej. Inymi słowy, gdyby każdy polski celnik został postawiony w obliczu sytuacji, że jego posada znikła, a o nową ma się ubiegać od nowa (sytuacja pospolita w urzędach Zachodu) strajk celników upadłby w pół dnia.
