Minister Finansów nie dał kasy, ale winni niewypłacania nagród i premii - dyrektorzy.
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSR Radosław Tukaj
Protokolant: Weronika Chojnacka
po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2009 r. w Warszawie na posiedzeniu sprawy Rady Sekcji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność" Pracowników Skarbowych w Warszawie
na skutek zażalenia przedstawiciela skarżącej z dnia 09.03.2009 r. na postanowienie prokuratora z dnia 25.02.2009 r. o odmowie wszczęcia śledztwa na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 329 § 1 i 2 k.p.k. i art. 465 § 1 i 2 k.p.k.
postanowił
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
W dniu 25 lutego 2009 r. prokurator Prokuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście Północ wydał postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie przekroczenia uprawnień przez Dyrektora Generalnego Ministerstwa Finansów działającego z upoważnienia Ministra Finansów i działanie na szkodę interesu publicznego i prywatnego, poprzez niezgodne z prawem wstrzymanie, pismem z dnia 05 lutego 2009 r. o nr FR1/4114/9/JWE/09/552, wypłaty nagród z funduszu nagród utworzonego na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej, tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem przedstawiciela ustawowego skarżącej z dnia 09 marca 2009 r.
Sąd zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż, zdaniem Sądu, decyzja prokuratora w niniejszej sprawie była prawidłowa i zgodna z obowiązującymi przepisami. Sąd w całości podzielił stanowisko prokuratora i dokonaną przez niego ocenę zebranego w sprawie materiału, która została zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Wskazać należało, iż zażalenie przedstawiciela skarżącej Rady Sekcji Krajowej NSZZ „Solidarność" nie zawierało zarzutów, które mogłyby skutecznie podważyć słuszność zaskarżonej decyzji i oceny zebranego materiału dowodowego, którą Sąd w pełni podzielił. W ocenie Sądu, prokurator zebrał
wystarczający materiał dowodowy do wydania rozstrzygnięcia, dokonał właściwej jego oceny i wydał prawidłowe orzeczenie w sprawie.
Sąd zważył, że w rozumieniu art. 231 § 1 k.k. przekroczenie uprawnień występuje przede wszystkim wtedy, gdy funkcjonariusz publiczny podejmuje czynność wykraczającą poza jego uprawnienia służbowe. Jest nim również czynność mieszcząca się wprawdzie w zakresie uprawnień funkcjonariusza, ale do podjęcia której nie było podstawy faktycznej lub prawnej; jest nim także wykonanie czynności, które stanowiło wyraźne nadużycie tych uprawnień (tak trafnie w szczególności A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Poznań 2007). W ocenie Sądu brak uzasadnionych podstaw, by przyjąć, iż zachowanie funkcjonariusza publicznego, Dyrektora Generalnego Ministerstwa Finansów wypełniło znamiona komentowanego przepisu ustawy karnej. W oceni Sądu, prokurator trafnie wskazał, że jakkolwiek funkcjonariusz ten nie był umocowany do decydowania o wypłacaniu lub wstrzymaniu wypłat nagród z funduszu nagród, to jego pisma z dnia 05 lutego 2009 r. nie można traktować w kategorii wypowiedzi wiążącej podległe organy i nieprzestrzeganie której spowodowałoby wystąpienie skutków w postaci odpowiedzialności służbowej czy dyscyplinarnej. Należało je traktować jako wewnętrzne zalecenie dotyczące aktualnej polityki finansowej, w dobie istniejącego kryzysu gospodarczego. Faktyczny zatem wpływ na wstrzymanie wypłaty nagród z funduszu nagród mają zatem, jak słusznie podniósł prokurator, dyrektorzy izb skarbowych i celnych oraz-dyrektorzy urzędów kontroli skarbowej. „Zalecenie" nie jest bowiem formalnym aktem postępowania administracyjnego, nie rodzi zatem skutków przewidzianych dla decyzji administracyjnej.
W tym stanie rzeczy zasadnym było podjęcie przez prokuratora decyzji o odmowie wszczęcia śledztwa.
Z przytoczonych wyżej względów Sąd orzekł jak w sentencji.
Źródło:
